Over mij

In mijn leven heb ik grote hoogtes en diepe dalen gekend. Regelmatig wilde ik er liever het bijltje bij neergooien. Deze vervelende momenten en periodes bleken echter nodig om mijn eigen ontwikkeling op gang te brengen.
Na zelf ooit als client in de hulpverlening te zijn beland, ben ik de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening gaan volgen. Na mijn afstuderen heb ik 8 jaar gewerkt in een psychiatrisch ziekenhuis waarna ik ben overgestapt naar woon- en ambulante begeleiding van verschillende organisaties. Vanuit een coordinerende rol heb ik veel mee mogen kijken naar de problematiek van mensen en de manieren waarop er mee werd omgegaan. Momenteel werk ik als 'Manager Zorg en Kwaliteit' voor Stichting De Voart, die begeleiding biedt aan mensen die dat nodig hebben.
Gaandeweg werd me steeds duidelijker dat hulpverlening, zeker de psychiatrische behandeling, niet altijd rekening houdt met de uniekheid van het individu. Er wordt vooral naar de symptomen gekeken, daar wordt een diagnose op gesteld en dan wordt er veelal behandeld met medicatie.
Hoewel een dergelijke behandeling soms, vaak tijdelijk, best goed kan werken, heb ik helaas ook gezien hoe hulpverlening de client gevangen kan houden in gedrag en is er naar mijn idee een ‘onderstroom’ die ervoor zorgt dat problemen en juist ook de hulpverlening zelf, in stand worden gehouden.
Hoe onzeker ik er ook over kon zijn, ik voelde altijd van binnen dat het voor mensen mogelijk was om anders met hun problematiek om te gaan. Door mensen te laten vertrouwen op hun eigen kracht en mogelijkheden. Soms pikte iemand dat ‘ineens’ op en kon hij zelf stappen zetten zonder hulpverlening. Soms leverde het me een aanvaring op met ‘deskundigen’ die vonden dat de mens vooral patiënt was en daarin nooit zou kunnen veranderen.
Vanuit het contact met mijn wezen voel ik een drang om naar buiten te treden en ook 'buiten de hulpverlening om' mensen een handreiking te geven op hun pad waar dat nodig is en past.
Wanneer mensen een vraag hebben, even vastlopen of graag iets willen delen, is er niet altijd een plek of persoon voorhanden waar dat gemakkelijk kan. Vaak kost het veel geld of wordt er snel doorverwezen naar 'professionele hulpverlening'. Die blijft toch vaak aan de 'oppervlakte' en 'problematiseert'.
Andere mogelijkheden bevinden zich vaak 'op het spirituele vlak', maar kunnen nogal eens geld kosten en als 'zweverig' beleefd worden.
Ik blijk een gevoeligheid te hebben voor het opmerken van onbewuste lagen in mensen die hen parten spelen. Zo kan het gebeuren dat ik even de ‘vinger op de zere plek leg’ en de mens zo bewuster kan kiezen hoe hij met een situatie wil omgaan of dat hij zelfs zijn kijk wil veranderen.
Soms komen er symbolische beelden naar boven vanuit mijn wezen, die een handreiking kunnen zijn voor de mens die een vraag stelt. Door samen naar de beelden te kijken en deze te onderzoeken, kan er soms een verrassende invalshoek naar voren komen.
Inmiddels weet ik ook dat er via mijn wezen energie doorgegeven kan worden. Dat is soms nodig wanneer iemand 'vast' zit of om duidelijker te krijgen wat het probleem is. Daarbij kan er ook een boodschap 'van de andere kant komen.'
Het is even wennen, maar stukje bij beetje raak ik daar vertrouwder mee.
Daarbij wil ik wel aantekenen dat ik niet paranormaal begaafd ben. Ik 'krijg' dus geen hulp via mijn stoffelijke bewustzijn, maar ervaar de hulp via mijn wezensbewustzijn.
Degenen die bekend zijn met het verschil, weten dat de hulp mij niet komt 'aanwaaien', maar dat ik mijn eigen 'mens-zijn' moet doorzien om het contact te kunnen leggen en houden met de hulp die mijn wezen ontvangt.
Uiteraard pretendeer ik niet ‘het antwoord' te hebben, want het is altijd aan de mens zelf om, in contact met zichzelf, te voelen of, hetgeen dat aangereikt wordt, voor hem klopt.
Natuurlijk ben ik zelf ook volop in ontwikkeling en hoop ik meer mogelijkheden in mijzelf te ontdekken. Het naar buiten treden op deze manier, is een stap in mijn ontwikkeling waarvan ik voel dat ik die moet zetten.
Terug naar Home