In mijn leven heb ik grote hoogtes en diepe dalen gekend. Regelmatig wilde ik er liever het bijltje bij neergooien. Deze vervelende momenten en periodes bleken echter nodig om mijn eigen ontwikkeling op gang te brengen.  

 

Na zelf ooit als client in de hulpverlening te zijn beland, ben ik de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de Hogeschool van Utrecht gaan volgen.

Na mijn afstuderen in 2000 heb ik 8 jaar gewerkt in een psychiatrisch ziekenhuis.  Daarna ben ik overgestapt naar woon- en ambulante begeleiding van verschillende organisaties.

Vanuit een coördinerende rol heb ik veel mee mogen kijken naar de problematiek van mensen en de manieren waarop er mee werd omgegaan.

Momenteel werk ik als 'Manager Zorg en Kwaliteit' voor Stichting De Voart, die begeleiding biedt aan mensen die dat nodig hebben.

 

Gaandeweg werd me steeds duidelijker dat hulpverlening, zeker de psychiatrische behandeling, weinig rekening houdt met de uniekheid van het individu.

Er wordt vooral naar de symptomen gekeken, daar wordt een diagnose op gesteld en dan wordt er veelal behandeld met medicatie.

Hoewel een dergelijke behandeling soms, vaak tijdelijk, best een gewenst effect kan hebben, heb ik helaas ook gezien hoe hulpverlening de cliënt gevangen kan houden in gedrag en is er naar mijn idee een ‘onderstroom’ die ervoor zorgt dat problemen en juist ook de hulpverlening zelf, in stand worden gehouden. 

 

Hoe onzeker ik er ook over kon zijn, ik voelde altijd van binnen dat het voor mensen mogelijk was om anders met hun problematiek om te gaan.

Door mensen te laten vertrouwen op hun eigen kracht en mogelijkheden.

Soms pikte iemand dat ‘ineens’ op en kon hij zelf stappen zetten zonder hulpverlening.

Soms leverde het me een aanvaring op met ‘deskundigen’ die vonden dat de mens vooral patiënt was en daarin nooit zou kunnen veranderen. 

 

In 2006 ben ik lessen in bewustzijnsontwikkeling gaan volgen en is er een versnelling opgetreden in mijn eigen groeiproces. 

Ik leerde onder andere dat ik niet alleen Herman ben, maar een 'wezenlijk zelf' dat al vele ervaringen in honderden levens heeft opgedaan en onderdeel is van een Leraar, die dat wezen voortdurend 'voedt' met informatie en energie.

 

Er zijn 7 Leraren verbonden aan deze planeet die tot taak hebben ieder wezen, en dus ook mensen,  te begeleiden naar het volbewustzijn.

Mijn wezen is verbonden met de Leraar die gekenmerkt wordt door de  'Bescherming' in zijn energie.

Lees  hier meer over de Wereld van de Wijsheid en de Leraren.

 

Ik leerde mezelf steeds beter kennen en na een aantal jaren werd duidelijk dat ik in mijn 'stoffelijke bewustzijn' volbewust was geworden en een taak had gekregen van de Leraar in het 'naar boven halen van onbewuste lagen' bij mensen, waarbij het 'vinger op de zere plek leggen' een belangrijk onderdeel zou zijn.

Dit betekende dat ik mijn eigen 'mens-zijn' volledig kende en eraan toe was om me over te geven aan mijn wezen.

Toen kwam ik erachter dat mijn wezen ook nog dingen te leren had en dat hij nog niet volbewust was.

 

In 2020 heb ik afscheid genomen van de 'school van de Wereld van de Wijsheid' en ben ik mijn eigen pad gaan ontdekken en uitzetten.

Ik heb deze website opgezet en heb een aantal jaren gespreksavonden georganiseerd die mondjesmaat bezocht werden.

Stukje bij beetje ontstond mijn eigen manier van werken en groeiden mijn mogelijkheden verder.

 

Halverwege 2023 had ik een intense ervaring waarin ik helemaal omsloten werd door een sterke, beschermende energie en had ik het gevoel dat ik er onderdeel van werd.

Deze intense ervaring duurde uren en ik voelde dat er een enorme verschuiving in mezelf had plaatsgevonden.

Waar ik eerder al contact had met de Leraar en steeds vaker antwoorden of een uitleg kreeg, wist ik dat ik nu helemaal onderdeel van de Leraar was geworden en mijn wezen volbewust werd.

 

Het voelde tegelijkertijd als een nieuw begin met een enorme noodzaak en drang om mijn eigen gedrag onder de loep te nemen, waarbij een voortdurende twijfel of ik 'het wel goed heb' zich nog regelmatig opdringt.

Toch voelt het alsof ik iedere dag verder groei en er op geen enkele manier nog 'een weg terug' is.

Niet dat ik dat zou willen, maar ik voel tegelijkertijd ook de enorme verantwoordelijkheid die vastzit aan dit groeiproces en de consequenties ervan.

 

Vanuit het contact met mijn wezen voel ik een drang om naar buiten te treden en ook 'buiten de hulpverlening om' mensen een handreiking te geven op hun pad waar dat nodig is en past. 

 

Ik blijk een gevoeligheid te hebben voor het opmerken van onbewuste lagen in mensen.

Zo kan het gebeuren dat ik even de ‘vinger op de zere plek leg’ en de mens zo bewuster kan kiezen hoe hij met een situatie wil omgaan of dat hij zelfs zijn kijk wil veranderen. 

Soms komen er symbolische beelden naar boven vanuit mijn wezen, die een handreiking kunnen zijn voor de mens die een vraag stelt.

Door samen naar de beelden te kijken en deze te onderzoeken, kan er soms een verrassende invalshoek naar voren komen.

 

Daarbij wil ik wel aantekenen dat ik niet paranormaal begaafd ben. 

Ik 'krijg' dus geen hulp via mijn stoffelijke bewustzijn, maar 'ervaar de hulp' via mijn wezensbewustzijn.

Degenen die bekend zijn met het verschil, weten dat de hulp mij niet komt 'aanwaaien', maar dat ik steeds mijn eigen 'mens-zijn' moet doorzien om het contact te kunnen leggen en houden met de hulp die mijn wezen ontvangt.

 

De hulp komt van één van de 'Leraren vanuit de Wereld van de Wijsheid'. 

Zij hebben de verantwoordelijkheid om ieder wezen op deze aarde verder te helpen op zijn pad.

Omdat ieder wezen onderdeel is van één Leraar, kent deze Leraar de mens 'door en door' en weet hij precies wat voor dit wezen nodig is.

 

Ik doe nu niets meer 'op eigen houtje', maar moet steeds nagaan wat de Leraar van belang vindt om naar voren te brengen of juist de mens zelf te laten onderzoeken.

 

Hoe ik de 'hulp' ervaar, verschilt per keer.

Waar de een energie krijgt, kan het voor de ander een boodschap of 'gewoon' een goed gesprek zijn.

Voor mijzelf is het de uitdaging om goed te voelen wat daarin de bedoeling is, neutraal te blijven en mijn eigen verwachtingen ten aanzien van de uitkomst volledig los te laten.

 

Wanneer de Leraar een boodschap geeft, dan geeft hij geen woorden door, maar trillingen die in mijn wezen terecht komen.

Het is aan mij om deze trillingen om te zetten naar woorden, beelden of kleuren.

Vaak voel ik mezelf nog onzeker en enorm beperkt in het juist weergeven van wat de Leraar van belang vindt.

Ik ervaar het als een enorme uitdaging om steeds weer iets los te laten in mijzelf om zo beter in dienst van de Leraar te kunnen staan.

 

Uiteraard pretendeer ik niet ‘hét antwoord' te hebben, want het is altijd aan de mens zelf om, in contact met zichzelf, te voelen of,  hetgeen dat aangereikt wordt, voor hem klopt.  

 

Terug naar Home