Eenzaamheid

Wat kun je jezelf toch eenzaam voelen! Soms alleen ergens in een hoekje van de kamer, soms midden tussen de mensen... 

 

Alsof niemand door heeft hoe ellendig jij je van binnen voelt. En als er dan eens iemand naar vraagt, dan kun je het wel noemen, maar wat schiet je ermee op? Iemand kan even oprecht laten weten hoe vervelend hij dat voor je vindt en dan is er misschien heel even een gevoel van ‘gezien worden’, maar dat houdt ook meteen weer op wanneer die persoon ‘sterkte’ zegt en afscheid neemt.... 

 

Soms dan wordt het je teveel, dan barst je in huilen uit en lucht het eigenlijk best even op....maar ja, ‘de situatie is nog steeds hetzelfde’ en je hebt nog steeds het idee dat je er alleen voor staat... 

Ik weet uit eigen ervaring hoe naar dit kan voelen. Alsof je van alles afgescheiden bent en het leven als een zware last voelt.. 

Wat is er dan eigenlijk aan de hand? 

Naar mijn idee heeft het vaak met twee dingen te maken.

 

De eerste is dat je het mogelijk moeilijk vindt om je eigen emoties toe te laten. Wat hebben ze immers voor zin?

Of ga je daarmee voorbij aan het feit dat ze er op dat moment zijn en het je lichaam is dat aangeeft dat er teveel spanning op je zenuwgestel staat...

Als een lichamelijke uiting van het niet overeenkomen tussen jouw 'binnenwereld' en hoe jij de buitenwereld ervaart. 

Dat kan betekenen dat je het ergens niet mee eens bent, op iets hoopt of iets verwacht of eigenlijk vindt dat jij niet steeds ergens voor moet opdraaien maar het gebeurt toch steeds weer! Omdat jij zo ‘kijkt’, heb je er ook gedachtes bij met een vervelende lading en dat zul je dan ook zo voelen. Immers, emoties volgen altijd gedachten. Dus vraag jezelf af wat jou tegenhoudt om je emoties te laten bestaan. 

 

Het tweede is dat je nog niet doorhebt dat je tegen een ‘les’ aanloopt. Vaak heeft het te maken met situaties buiten jezelf die je ‘steeds weer tegenkomt’, soms al je leven lang. Maar in plaats van jezelf af te vragen wat dit je zou kunnen zeggen, kom je vaak niet verder dan denken ‘dit heb ik weer...’. 

 

Pas toen ik door had dat ik zelf tegen mijn les aanliep, kon ik, stukje bij beetje, gaan kijken naar de situatie waar ik in zat. Op een gegeven moment wist ik dat het steeds hetzelfde gevoel was dat ik had, maar dat ook de situaties eigenlijk steeds dezelfde waren. Ik hoorde mezelf dezelfde dingen weer zeggen, zag hoe ik aanstuurde op bijv. het aangaan van een vriendschap, maar ergens ook wel wist dat het niet de juiste persoon of het juiste moment was. 

En juist met het realiseren hiervan, ontstond er begrip. Een begrip van de situatie, maar ook voor mezelf. Ik wist waarom ik op zoek was, maar vond het ook zo naar voor mezelf, dat ik dit een volgende keer liever anders zou doen. En toen was er dus de acceptatie....en iedereen weet wel, ‘als je accepteert, dan komt er rust..’. En met de rust was de eenzaamheid verdwenen. 

 

En zo werkt het dus als je een les aangaat. Maar dan moet je wel eerst weten dat het een les is....maar nu je dit leest, weet je dat...en een les aangaan, betekent tegelijkertijd dat jij je ‘van buiten naar binnen keert’. En dat is de sleutel tot het vinden van rust.  

 

In onze maatschappij wordt de buitenwereld heel belangrijk gemaakt. Uiterlijkheden, bezit, status...ook in de vorm van hoeveelheid vrienden etc. Maar degene die al wat verder is in zijn ontwikkeling, die vindt dat allemaal veel minder belangrijk. Die zal alleen nog keuzes willen maken die hem in zijn rust houden, want dat voelt vele malen fijner! 

 

Het kan wel betekenen dat je vaker ‘nee’ moet verkopen, soms afscheid moet nemen van een persoon of een gewoonte, maar de eenzaamheid heeft plaats gemaakt voor iets wezenlijks...het contact met degene die je altijd dacht te zijn, heeft plaats gemaakt voor het contact met je werkelijke zelf ...is dat nu niet mooi?